سڪون گم ٿيل جو جهومر پرهه جي مُک تي سجايو آ،
ڏکن جي روح کي ڀي مون هوائن ۾ سمايو آ.
هئي لٽڪيل جواني چوڪ تي منهنجي ستم گر ئي،
منهنجي هر شوق، چاهت، آس کي هر هر ڪُهايو آ.
منهنجي اندر جي ٿڌڙي هير اڄ سڏڪن جا سُر ڇيڙي،
ڏِسو مايوس خوشبوءَ جو، چمن هڪڙو اَڏايو آ.
صنم هر آس واري شبنمي قطرن کي هاڻي مون،
ڏکن واري نگاهن مان، اجايو مون وَهايو آ.
جسم منهنجي تي اڪثر هن زخم پوکيا الائي ڇو،
”مسافر“ پوءِ زخمن جو فصل دل ۾ اُپايو آ.