ٿي وسي برکا، جتي آهي بهاري ات سدا،
دل جي ڌرتيءَ تي محبت جا ڪڪر ناهن وسيا.
تنهنجي دوري ظلم وانگي، دل کي جهوري ٿي پئي،
فاصلا ڪر تون ختم بڻجي پرين وڃ اڄ هوا.
رقص پئي ٿي ڇو ڪري سڏڪن جي هن سُر تي هوا،
۽ ڏکن واري ته دونهي سان وئي ڍڪجي فضا.
چنڊ نڪتو آ خوشيءَ جو، خوش لڳن چهرا سڀئي،
هر خوشي مون کي ڏنگي ٿي، آرسي هيءَ تو بنا.
اي ”مسافر“ عيد ڪهڙي، درد وارن جي هتي،
آ حقيقي عيد ان جي ساڻ جنهن سان دلربا.