جي گهاءَ رَسيا مون کي. ڪنهن ڪنهن کان لِڪائيندس،
دل، روح ٻئي گهايل، مان ڪيئن وِساريندس.
هي دل آ تو تي عاشق، تڏهين ٿي زخم کائي،
ڪجهه سوچ ته ڪر سهڻا، ڪيئن دل کي ڌتاريندس.
لرزن ٿيون منهنجون سوچون، هن وقت ٻه واٽي تي،
ڪيئن ذهن جي سانچي ۾، ساڀيان کي ڍلائيندس.
سوچن ۾ تلاطم آ ۽ دل جي عجب حالت،
مان پاڻ سنڀاليندس يا دل کي سنڀاليندس.
رستو تون مٽائي ڇڏ يا نقش تون ڊاهي ڇڏ،
مان راهه ”مسافر“ ٿي ڪنهن ماڳ رسائيندس.