بي ڏوھ رُسي ساجن، تون مون کي ستائين ٿو،
ناراض نه ٿي مون کان، مون کي ڇو ڀُلائين ٿو.
هي ناز اجائي ٿي، ڪجھ سوچ ته ڪر پيارا،
محبوب ڪري ماڻا، دل منهنجي ڏکائين ٿو.
ڇو ڏور رهين ٿو ، هي ٺيڪ نه آ دوري،
ڇو ڏور رهي مون کان، دل منهنجي جلائين ٿو.
مجبور جي مجبوري، جو وٺ نه غلط مطلب،
ڪري ناز جواني تي، در تان تون ڌڪارين ٿو.
اي يار ”مسافر“ هي محبت جو گداگر آ،
در در تي گداگر کي، ڇا لاءِ رلائين ٿو.