جيون جيون سڏڪا سڏڪا،
وِک وِک تي هن ڌوڪا ڌوڪا.
الفت بدران نفرت ڏين ٿا،
درد منجها دل ٿي ڪري واڪا.
زخمن تي هت لوڻ وجهن ٿا،
تن من تي مون کاڌا ڦٽڪا.
مطلب نڪرڻ کان پوءِ يارو،
سڀ ڏين ٿا پيا، بي درد ڌڪا.
گهر نه ”مسافر“ ساٿ سڄڻ جو،
ڏکڙن ۾ هلي، هت گڏ ڪاڪا.
شاعري
خاموش مسافر
فياض بروھيءَ جي شاعري انساني احساسن جي ڀرڀور ترجماني ڪندي رهي آهي. اهي احساس، جيڪي اظهارڻ لاءِ لفظن جي ترتيب گهرن ٿا، اهي احساس جيڪي انسان لڪائڻ چاهي تہ لڪائي نہ سگهي ۽ ٻڌائڻ چاهي تہ بہ ٻڌائي نہ سگهي. ”خاموش مسافر“ غزل جو اهو ڳٽڪو آهي، جنهن ۾ ڪلاسيڪل، جديد ۽ روايتي غزل جا ٽئي نيم اوهان کي نظر ايندا. حالتن پٽاندر هڪ ليکڪ پنهنجو پاڻ ادب کي ارپيندو آيو آهي، ايئن ئي فياض ”مسافر“ بہ پنهنجو پاڻ کي حالتن حوالي ڪيو آهي.
- 4.5/5.0
- 11
- 4
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- فياض ”مسافر“ بروهي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- حق ۽ واسطا محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- مهاڳ : غزل جي ميدان جو شهسوار
- تعارف: جديد ٽهيءَ جي جديد شاعري
- پنهنجي پاران
- رات جو درد
- تغزل جو معراج
- تڙپندڙ روح
- غزل
- وفا جي سرمي کي نيڻن جي، تمنا پئي مهانگي آ،
- مدت گذري وئي اي دل، حجابن ۾ پرين گم آ،
- نه ڇيڙيو مست کي ديوانگي، بدنام ٿي ويندي،
- صبا جنهن ڏينهن کي سک جو، هڻان جهومر ڪڏهن ملندو،
- تنهنجي هر قاتل ادا آ، ساهه ۾ سانڍيل پرين،
- مان چپ هيس پر هڪ لڙڪ ڏڪي چيو لڙڪن ۾ خواب سڙن ٿا،
- هن عشق ۾ اهڙو آ، مستان بڻايو تو،
- بي ڏوھ رُسي ساجن، تون مون کي ستائين ٿو،
- رسوا نه ڪبو حسن کي سنسار ٻڌي ڇڏ،
- منهنجي دل آ سنڌڙي هوءَ سنڌوندي آ،
- غم جي هوندي گيت خوشيءَ جا ڳائيندا رهياسين،
- هن اکين ۾ تنهنجون عادتون رهن ٿيون،
- دنيا ۾ آس منهنجي، صحرا جو آ نمونو،
- اي سج تون روشني کي ايڏو جوان نه ڪر،
- دل منهنجي جي زمين تي ٿا روز زخم نسرن
- شام جو مايوس مان دڳ آهٽن جي آهي ڳولها،
- ناهي دل ٻار ان کي ڌتاري ڇڏيان،
- اکين آلين جي بدران بس، سڪل نيڻن جا پاڇا هن،
- پرين تولئه هي ٿڌڙي هير بادل منتظر آهن،
- دليون گلڙن جون ڌڙڪيون جا بجا تنهنجي اچڻ سان يار،
- اکين ۾ اوجاڳن، جا ڏيئا جلايا،
- آس جي شڪل ٿي وئي آ گهر جي صورت،
- راتو ڏينهان پئي لُڇي توڪاڻ سانول آرزو،
- گم ٿيل سُڪون جو هي، چهرو اداس آ،
- سوالن ۾ فرق آهي، جوابن ۾ فرق آهي،
- دامن خوشين جا دردن سان داغدار هن،
- ڪنهن جا گهر پئي سڙيا، لوڪ ڏسندو رهيو،
- وڻن پنن ۾ شور ايئن آ، تنهنجي پايل جي ڇم ڇم،
- خواب ايئن هن ٽُٽل، ڄڻ ڪو رستو هجي،
- رات اونداهه، تنهنجي زلفن جيان،
- هوري هوري آ دنيا جي ڄاڻ ٿي ويئي،
- اکيون پُر نور هر چهرو پري هن ديس منهنجي ۾،
- جي گهاءَ رَسيا مون کي. ڪنهن ڪنهن کان لِڪائيندس،
- ساهه منهنجي ۾ هُٻڪار جو گل ٽڙيو،
- سڪون گم ٿيل جو جهومر پرهه جي مُک تي سجايو آ،
- ظلم جي جَنڊ ۾، پيسجي انگ ويو،
- هئي هوا سرد اونداهه هڪ رات هئي،
- ماضيءَ جو اڳيان آيو، محبت جو فسانو ڪو،
- نفرت جو نگاهن سان اظهار ڪرين ڇو ٿو،
- هتي چاهه جا هار ٽٽندي ڏٺاسين،
- هر طرف منهنجي آڏو، درد غم جا جلسا هن،
- جنهن دم ٿڌڙي هير لڳي ٿي،
- تنهنجو چهرو پرين ڄڻ ته پرڀات آ،
- سڙي ديپ جيئن دل، مٺا تون ڏسي ڇڏ،
- گهمندي مون کي ٿيو راهن ۾،
- ڪنهن جي حسرت ڪٺي، رات پوئين پهر،
- اي دل تون خوشي ڪر، هي غم جلد وڃڻ جو آ،
- خوشيءَ جي دنيا ۾، بڻيا ڏک سهارا،
- من جو من سان، ميل ضروري،
- ٿا لڙڪ لڇن منهنجي شب روز صدا ۾،
- تنهنجي نفرت جي خنجر سان منهنجي چاهت وڍيل آهي
- ٻاٽ ۾ گم ٿيل اشارا ڳولهيان،
- دل منهنجي ته يادن جو خاموش شهر آهي،
- اچي سرهاڻ گل مان نه، اهو گل پوءِ صفا ناهي،
- جيون جا سڀ خواب اڌورا،
- چمن ۾ چوطرف ڳولهيو ۽ گلڙن جي قطارن ۾،
- اي دل تنهنجي تات اجائي،
- جيون جيون سڏڪا سڏڪا،
- نظرن جي وار ۾ مڌهوش ٿي ويس،
- ياد جي فضا ۾ پکي ٿي ڦران ٿو،
- وڻن کان ڪرڻ مهل پن آههَ ڪن ٿا،
- چاهه جو مان ڪو ٽٽل اقرار هان،
- تو بنا منهنجا جذبا، پيا سوڳ ڪن،
- وچن الفت وفا جا هن، سڀئي ٽوڙي ڇڏيا چپ چاپ،
- اوهان جو عطائون دعا ڪن ٿيون،
- هن جي ظلم جي وستيءَ ۾ ٿيا ڪيس دُلاري سان،
- وري آ وري ياد تنهنجي وري آ،
- زمين ساڳي فلڪ ساڳيو، مگر تقدير وئي مٽجي،
- تو تي جلاد، ڪومل روح جي ڦٽڪار ٿي هوندي،
- هوري هوري محبت جو ٿي ويو اثر،
- ماضيءَ جو اڳيان آيو، محبت جو فسانو ڪو،
- اڏيم سمنڊ جي ڀر ۾، سڪ جا دَيار،
- تصور ۾ پيو تنهنجي تصوير ڏسان ٿو،
- ڪالهه به ساڳيا سپنا هئا،
- احوال منهنجي دل جو، بس دل ۾ رهجي ويو،
- زندگيءَ کي هر نموني گهارجو،
- سونهن ٿيندي ته ناهي ڪڏهن بي رحم،
- چوڏس چراغ ۾ ٿيون هر دم رهن اکيون،
- مون کي تنهنجي فراق جي سڪرات ٿي ماري،
- نيڻن جي زبان ڪوئي سمجهي نه ته پوءِ، ڪيئن سمجهايان ڪنهن کي،
- هن سڄي جهان ۾ ناهي خوشي اسان جي ڇو،
- ٿي وسي برکا، جتي آهي بهاري ات سدا،
- شوق وصال آهي، ارمان بڻيو مون لئه.
- حسن پنهنجي کي ايڏو ڀي، پڏائڻ ڪو سٺو ناهي،
- ڏور ڇو آ زندگي، اڀريو سوال،
- لٽجي ويو ته اهڙو آرام زندگيءَ جو،
- پيار واري هن سفر جي آرزو آهي ٿڪل،
- ڏور ٿي پاڻ کان، زندگي ڇو ڀلا،
- اي پرين تنهنجي وساريل ، چاهتن جو عڪس هان،
وِک وِک تي هن ڌوڪا ڌوڪا.
الفت بدران نفرت ڏين ٿا،
درد منجها دل ٿي ڪري واڪا.
زخمن تي هت لوڻ وجهن ٿا،
تن من تي مون کاڌا ڦٽڪا.
مطلب نڪرڻ کان پوءِ يارو،
سڀ ڏين ٿا پيا، بي درد ڌڪا.
گهر نه ”مسافر“ ساٿ سڄڻ جو،
ڏکڙن ۾ هلي، هت گڏ ڪاڪا.