رات اونداهه، تنهنجي زلفن جيان،
سج ۾ آ چمڪ، تنهنجي نيڻن جيان.
منهنجي تقدير جي بحر ۾ خواهشون،
۽ اميدون ٿيون، پاڻيءَ ڦوٽن جيان.
تنهنجي يادن جي جهوٽي سان اي پرين،
روح جهومي ٿو منهنجو گلڙن جيان.
بد نصيبي ڪيڏي آ پنهنجي سڄڻ،
آ هجر، سج کان وڇڙيل ڪرڻن جيان.
ڏک ختم ئي نٿا ٿين ڪوشش هوندي،
درد وچڙي ويا، ٻير جي ڍنگرن جيان.
اي ”مسافر“ ڪيئن ڏيکاريان لڙڪ مان،
ٿا ٽِڪن ڪين ڳوڙها، جوڳين جيان.