وڻن کان ڪرڻ مهل پن آههَ ڪن ٿا،
ايئن لڙڪ ڀي وهڻ پل دانهن ڪن ٿا.
ٽٽل ٺاهه وانگي، جيون پنهنجو پر،
نئين سِر ٻين سان، اهي ٺاهه ڪن ٿا.
اميدن کي پائمال ايئن آ ڪيو هن،
ها فصلن جي ماڻهو، جيئن ڳاهه ڪن ٿا.
جنم درد چاهت، جي ڪک مان وٺن ٿا،
تڏهن ڏک سان عشق، سڀئي چاهه ڪن ٿا.
ٿو ڄاڻان ”مسافر“ نه اچڻو آ هو پر،
مگر پوءِ به رستا ڇو ويساهه ڪن ٿا.