ڏور ڇو آ زندگي، اڀريو سوال،
اوچتي تنهائيءَ ۾ آيو خيال.
تشنگي لاهڻ ويس ميخاني ڏانهن،
باهه ٻاري هت پيالن ۾ ڪلال.
هڪ ته ڪشتي اڳ ڪئي ويرن تباهه،
ٻيو وري طوفان کي آيو ڇو جلال.
زلزلي وانگي مٽايو دل جو گهر تو،
آهي بيشڪ هي وڏو تنهنجو ڪمال.
پير ڦٽيل ۽ بدن زخمن کان چور،
۽ ”مسافر“ هلڻ کان ٿيو بي حال.