غم جي هوندي گيت خوشيءَ جا ڳائيندا رهياسين،
موت جي شهر ۾، جيون گل پوکائيندا رهياسين.
گيت غزل مرجهائجي ويا ۽ ساز ڀي چپ هئا،
گلشن ۾ پر آس جا، ساز وڄائيندا رهياسين.
جيئن ڪينجهر جي آغوش ۾، تارا هيٺ لهي پيا ٽمڪن،
تيئن نيڻن ۾ ڪجھ ڳوڙهن کي ، ٽمڪائيندا رهياسين.
جيون تون ڀلجي به اسان ڏي ڪين ڏٺو پر،
پوءِ به اسان تنهنجي عظمت لئه سر ته ڪپائيندا رهياسين.
يادن جا گيسو تيز هوا، ۾ اڏرن پيا،
تنهنجون ”مسافر“ ڳالهيون دل کي ٻڌائيندا رهياسين.