ظلم جي جَنڊ ۾، پيسجي انگ ويو،
عشق کان حسن جو، ڪو کسي چنگ ويو.
مون کان سوچن جي هن ڪوهيڙي ۾ پرين،
زندگيءَ کي گذارڻ جو هر ڍنگ ويو.
وقت ٻُڪ مان اُڏامي ويو پوپٽ جيان،
پر هٿن تي ڇڏي، پنهنجو هر رنگ ويو.
ها اکين ۾ ڪي سپنا ڀي جهمڪيا هئا،
ڪَٽجي نيڻن کان خوابن جو هي سنگ ويو.
ها خوشيون سڀ اوهان تي ختم ٿيون پرين،
۽ ڏکن جو ”مسافر“ تي ٿي دنگ ويو.