گهمندي مون کي ٿيو راهن ۾،
تنهنجو درشن دل درپن ۾.
هي مون تي ڪيڏو ظلم نه آ،
جو چنڊ لڪل آ ڪوٽن ۾.
يادون دل ۾ ايئن سانڍيل،
گل جيئن هجي گلدانن ۾.
مان ڏورانهون آواز سهي،
نيٺ ته گونجندس تنهنجي ڪنن ۾.
شايد ڪوئي لڙڪ هيس جو،
نه رهي سگهيس مان نيڻن ۾.
منهنجا نيڻ ايئن تر هن،
جيئن مَئي آ ڀريل پيمانن ۾.
اي راهه ”مسافر“ اڄ تنهنجي،
حسرت ٿي لٽجي واعدن ۾.