سونهن ٿيندي ته ناهي ڪڏهن بي رحم،
دل جي ڌرتيءَ مٿان ڇو لڻان ٿو زخم.
مهل ڏانڊاڻي بڻي مون لئه پرڀات جي،
ماڪ ڀي باهه جيان ٿي سٽي دم بدم.
هڪ ته دل پئي غمن ۾ ٿي اڳ ۾ دُکي،
راڳ ديپڪ ڪيو، مون تي ويتر ستم.
دل جي شيشي کي هيري سان ٽڪرايو مون،
زخم گهرا رسيا، ٿيون اميدون ختم.
مان ته نقشا وفا جا لهوءَ سان چِٽيا،
آس پوري نه ٿي ۽ سڙي ٿيا ڀسم.
چنڊ جي روشنيءَ کي ”مسافر“ ڏسي،
آ چڪوري ڪيو وقف پنهنجو جنم.