اي پرين تنهنجي وساريل ، چاهتن جو عڪس هان،
زندگيءَ پاران مليل سورن ڏکن جو عڪس هان.
تنهنجي چهري تي لکيل هن پيار جا جملا صنم،
آرسيءَ ۾ ڏس لکيل سڀني سٽن جو عڪس هان.
انتظاري بيقراري ۾ پڪاريو هو جڏهن،
مان تنهنجي هر آهه ڇا سڀني سڏن جو عڪس هان.
تون ڀلي ڪر ڌار مون کي، اَڏِ جدائيءَ جي تون ڀت،
روح تنهنجو ڇا مان تنهنجي تن من جو عڪس هان.
تو قدر ناهي ڪيو لڙڪن جو، ڏس هي بي حسي،
سار تنهنجي م ڪريل ڳوڙهن انهن جو عڪس هان.
واعدن جي الجهنن ۾، زندگي الجهي وئي،
مان تنهنجي ڪوڙن دلاسن، آسرن جو عڪس هان.
منهنجو جيون مينهن جي پهرين ڦڙي جيان ٿيو ختم،
ان ڦڙي جي دانهن ڏک صدمن ڦٽن جو عڪس هان.
مون اڏيا خوابن خيالن ۾ وفا الفت جا گهر،
وقت جڳ ۽ تو مٿان ڊاهيل گهرن جو عڪس هان.
اي ”مسافر“ تو مٽايا، پنهنجي قدمن جا نشان،
تن نشانن تنهنجي پيرن، پيچرن جو عڪس هان.