چوڏس چراغ ۾ ٿيون هر دم رهن اکيون،
ڇا لئه ٻڌن نه ٿيون پيون، منٿون ۽ ميڙ زاريون.
ميدان آ حشر جو، حسرت ڪري ٿي ماتم،
ماتم تي ڀي کڄن ٿيون، هاڻي هتي ڪٽاريون.
هت هر گهڙي نئين سر، برپا ٿين ٿا محشر،
دل تان لهن نه جيڪي، سي ڪيئن ستم وساريون.
اونداهه رات آ ناوَ، دردن واري بحر ۾،
پوءِ ڀي سپن جيان ٿا، خورشيد نئو نهاريون.
شهرِ خموشان وانگر، هي دل اداس آهي،
پوءِ ڀي پيا ”مسافر“ آشا جا ديپ ٻاريون.