هن جي ظلم جي وستيءَ ۾ ٿيا ڪيس دُلاري سان،
لٽجي پئي ٿي هر ڪا دل پنهنجي ئي واري سان.
ان جي ته اڱڻ تي جي ڳوڙها ها ڪريا منهنجا،
تن کي ٿي ٻُهاريو هن، بي درد ٻهاري سان.
مان سمنڊ جي هڪ اهڙي لاچار لهر وانگي،
جيڪا نه سگهي ٽڪرائجي، ڪڏهن ڪناري سان.
چاهت جي ته هر وِک سان، سنسار اندر يارو،
سرهاڻ ٿيندي دنيا، الفت جي نظاري سان.
نيڻن جو فقط گهايل، ناهين تون ”مسافر“ پر،
قتلام ڪيا ڪيئي، هن اک جي اشاري سان.