اڏيم سمنڊ جي ڀر ۾، سڪ جا دَيار،
هُيون پر تعاقب ۾، ويرون هزار.
چراغِ محبت ٿا ٻاريون جي هت،
ته سامهون هوائون، اچن بي شمار.
جي ميلاپ جي مان، ٿو ڪوشش ڪيان،
ٿي رسمِ زمانا، ڪري مون کي ڌار.
ڪُڇي ظلم تي ٿي، جي منهنجي زبان،
کڄي ٿي به ان تي، سدا پئي ترار.
جي گهوڙا هجن هي، سڄڻ خواهشون،
هتي هر ڪو ماڻهو، ٿئي شهسوار.
”مسافر تون جيون سفر ڪيئن ڪندين،
آ راهن ۾ نفرت، جي گرد و غبار.