زندگيءَ کي هر نموني گهارجو،
۽ مون کي تنهائيءَ ۾ نه سارجو.
جي ڪري ڳوڙها چِٽن نقشو سندم،
ڪنهنجي نظر کان اڳي ميسارجو.
جيءُ جهري تنهنجو اگر هن ڪوٽ م،
پوءِ نه ايئن دانهون ڪري پُڪارجو.
بندگيءَ ۾ اوچتي ڳوڙها ڳڙن،
۽ مٿي جهولي کڻي پوءِ نهارجو.
ڇائنجي سنڌ جي مٿان جنهن دم بهار،
پوءِ خوشيءَ مان پاڻ کي سينگارجو.
جيڪڏهن مان راهه ۾ گم ٿي وڃان،
پوءِ ”مسافر“ کي ڪڏهن نه سارجو.