احوال منهنجي دل جو، بس دل ۾ رهجي ويو،
سارو خيال ان جي، محفل ۾ رهجي ويو.
ان جي اکين ته مون لئه، ڳوڙها نه ڳاڙيا،
حسرت ڪُٺي ستم ٿيو، غم دل ۾ رهجي ويو.
ويران ڪئي تو وستي، موهن دڙي جيان،
نقشو وفا جو قاتل، مقتل ۾ رهجي ويو.
ٻيڙي وفا جي ڪُن مان، ٻاهر نه ٿي سگهي،
جو وقت ويو سو حسرت ساحل ۾ رهجي ويو.
آهي عجب ”مسافر“ کي ان جي چال تي،
جيون سڄو اسان جو، هل چل ۾ رهجي ويو.