وڻن پنن ۾ شور ايئن آ، تنهنجي پايل جي ڇم ڇم،
ڪيڏونه تن جو مڌر آ، پيار ڀريو سنگيت رڌم.
پرهه جي لالاڻ ڀري، چهري کي ڏسي ايئن لڳندو آهي،
ڄڻ ته هجي ڪاوڙ ۾ ڪجهه، چاهت ۾ يارو منهنجو صنم.
لذت غم جانا روز بروز جدائيءَ ۾ وڌندي ٿي رهي،
جو عرصي کان سپرين تو لئه، سُرمئي اکڙيون آهن پُر نم.
منهجي نيڻن جا لباس، تنهنجا سپنا خواب تنهنجون يادون هن،
جيئن ڌرتيءَ جو آ لباس پرين، ساوڪ ۽ ڦولار جي موسم.
رات هوا کي مون چيو اي، تيز هوا تون هوري هوري گهُل،
ڇو منهنجي جهوليءَ ۾ لڳائي آ، اڄ چڻنگ وري همدم.
ٽاڪ منجهند جان تون ”مسافر“ تي ايڏو ظلم نه ڪندي ڪر،
چاهت جي برکا ٿي وس يا ته وري تون ٿيندي ڪر شبنم.