شوق وصال آهي، ارمان بڻيو مون لئه.
هي شهر حادثن جو، زندان بڻيو مون لئه.
چهري جي ان تي جيڪا تحرير حسن جي آ،
تحرير حسن واري، قرآن بڻيو مون لئه.
هن سور مون کي ڏاڍو بي چين آ ڪيو پر،
ناسور ٿي زخم هي، درمان بڻيو مون لئه.
حسرت جي هر ڏياٽي سالن کان آ بچائي،
هڪڙو هوا جو جهوٽو، طوفان بڻيو مون لئه.
هن کي چئو ته مون ڏي جلدي آ ”مسافر“
تنهنجو پرين وڇوڙو، انومان بڻيو مون لئه.