مون کي تنهنجي فراق جي سڪرات ٿي ماري،
لڙڪن جي بي پناهه هي برسات ٿي ماري.
سڏڪن ڀريل ٽهڪ سان، مان زخمن کي ڍڪيان ٿو،
رڪجي نٿي سا دل جي، هي جذبات ٿي ماري.
لفظن جي وچ ۾ ڪي ته لڪيل راز هئا پر،
سمجهي نه هوءَ سگهي سا، مون کي بات ٿي ماري.
جيون جي هن ڪتاب ۾ آ درد ڪهاڻي،
سوچن جي هر ورق سان ملاقات ٿي ماري.
دشتِ الم ٿي ترسي، ڦڙي ڪاڻ صدين کان،
مَٽجي نه ٿي ”مسافر“، جا حالات ٿي ماري.