اچي سرهاڻ گل مان نه، اهو گل پوءِ صفا ناهي،
وفا تنهنجي جدائي ڏي، اها تنهنجي وفا ناهي.
جهلڪ ان جي ڏٺي مون کي، زمانا ٿي ويا آهن،
جدا هوندي اها مون کان، تڏهن پوءِ ڀي جدا ناهي.
ڪيون آهون ڪيڏيون دانهون، هجر ۾ ڀي دلِ نادان،
خدائيءَ کي نه ڌوڏي جا، اها منهنجي صدا ناهي.
مهڪ شامل آ تنهنجي گلستان جي هن بهاري ۾،
فضا جنهن ۾ تنهنجي خوشبو نه آ شامل فضا ناهي.
”مسافر“ آ هتي هر ڪو، نه ڪر بانور حياتيءَ تي،
رسڻ وارا رسين ڇو ٿو، رسڻ توکي رَوا ناهي.