نيڻن جي زبان ڪوئي سمجهي نه ته پوءِ، ڪيئن سمجهايان ڪنهن کي،
پر ڪوئي پنهنجي ضد تان نه لهي، پوءِ ڪيئن پرچايان ڪنهن کي.
اي ڪانگل تو کان خبرون پڇندڙ، همدم کي وسري ويو هان،
ڪان ڪان تون ڇو ٿو ڪرين، مان هاڻ نياپو موڪليان ڪنهن کي.
سپرين آ هن دل کي چيريو،هر بار ستم جي خنجر سان،
مان ڪيئن جفائن جي ڌاڳن سان، سبيل دل ڏيکاريان ڪنهن کي.
آهي تنهائيءَ جو گريبان چاڪ، وفا بي آبرو پر هت،
دل بڻجي وئي دردن جو ساگر، ڪيئن سور سڻايان ڪنهن کي.
زلف پريشان، پير پٿون، وکريل وار، پرينءَ جي ڳولها ۾،
هو ”مسافر“ پنهنجي انا ۾ گم آ، راهن ۾ ڳولهيان ڪنهن کي.