دل منهنجي ته يادن جو خاموش شهر آهي،
هن ڪونج کان وڇڙيل ڄڻ ڪونجن جو ولر آهي.
شرنائي ۽ آ رسم بارات مگر منهنجي،
هٿڙن جي حنا جو رنگ، ڄڻ خونِ جگر آهي.
ساقي هوندي محفل ۾، لب تشنا رهن ٿا پر،
مليو آ ڇو جامِ الفت بدران هي زهر آهي.
ها مان تنهنجي سيني ۾، شامل ٿو رهان پوءِ ڀي،
مدت کان جيئن پياسي، ساگر ۾ لهر آهي.
گلشن هي ”مسافر“ جو، ٻي ڪنهن نه ڦٽايو آ،
هي ڏوهه خزان جو نه، مالهيءَ جو قهر آهي.