ساهه منهنجي ۾ هُٻڪار جو گل ٽڙيو،
دل جي ڌرتيءَ مٿان، پيار جو گل ٽڙيو.
ها صدين کان وٺي نا اميدي هئي،
ان جي چاهت ۾ اسرار جو گل ٽڙيو.
سونهن جي سادگيءَ تي پئي جو نظر،
منهنجي چهري تي سينگار جو گل ٽڙيو.
چاهه مون تي ڇڏيا نقش راهيءَ جيان،
دل جي هر تار ۾، سار جو گل ٽڙيو.
هن ”مسافر“ سان نهه نهه ڪندي نيٺ اڄ،
هن جي نيڻن ۾ اقرار جو گل ٽڙيو.