مولانا تاج محمود امروٽي
تنهنجي جلوي جوت جمال مٺا موهيا خان لکين هڪ مان نه رڳو، .
تنهنجي نيڻ ناز ڪمال ڪيا حيران لکين هڪ مان نه رڳو.
تنهنجي محبت۾ مخمور وتن، درس ڌيان ڇڏي ديوانا ڦرن،
مجنون وانگي مستان ڦرن صنعان لکين هڪ مان نه رڳو.
تنهنجي عشق اتاريا خيال فڪر، سنسار سندي سامان ڪنان،
جند جان جثو مڏيون مال سڄو قربان لکين هڪ مان نه رڳو.
لکين لوڪ لقا جي لاءِ ڪٺا، مشتاق ملڻ جي ڪاڻ مٺا،
جن ملڪ فلڪ حيوان سڀئي انسان هزارين مان نه رڳو.
جڏهن ذات اوهان جي ظهور ڪيو، هر مظهر کي پر نور ڪيو،
تڏهن عشق مونکي مخمور ڪيو پڙهن سبحان لکين هڪ مان نه رڳو.
ويس صورت جي واه واه مٺا ماريون بڙڇيون برهه جون ڪان چٽا،
سوين سرواهين سوز جي آهن ڪٺا مرد ميدان لکين هڪ مان نه رڳو.
جڏهن پرتئون پيچ “حسن” کي پيو. تڏهن محب کڻي من قيد ڪيو،
ويو هوش عقل اي عشق ويو ڪيا پريشان لکين هڪ مان نه رڳو.