عبدالواسع عبد سهندڙو
سندس قلمي مسودا (1) ساريالي ٻولي (2) ٻولي منهنجي ٻانڀياڻي الا(3) سنڌي ادب جو سفر(ٽن جلدن ۾) ڇپائي جا منتظر آهن.
تنهنجي حسن ڪيا اي مير مڪي مخمور هزارين مان نه رڳو
هڪ مرڪ مٿان مفتون ٿيا منصور هزارين مان نه رڳو.
هي عرب سڄو ۽ عجم سڄو، هڪ جهلڪ سندو ڇا عجب ڪيو؟
تو قرب ۾ قابو قيد ڪيا مفرور هزارين مان نه رڳو.
تو ٻاٽ ۾ آهي لاٽ ڏني، بي راهن کي آ واٽ ڏني،
سڀ واٽ وٺي هي راهي ٿيا مجبور هزارين مان نه رڳو.
تو لعب جهل کي مات ڏني، تو زيد زبير کي ذات ڏني،
جي عام هئا سي خاص ٿيا، ڀرپور هزارين مان نه رڳو.
جت شرڪ ڪفر جا ڪوٽ هئا ۽ ڏاڍ ڏمر جا اوٽ هئا،
ٿي خاص خلاصي جلد ويا محمور هزارين مان نه رڳو.
ڇا تعريف ڪري هي “عبد” ادا صلوات پڙهي ٿو خود خدا،
ٿيا مست الست ٻار ٻڍا، مستور هزارين مان نه رڳو