سڪندر راز بلوچ
تنهنجي الفت ۾ ڪي ديوانا ٿيا، انسان هزارين مان نه رڳو،
ڪي پتنگ جيان پچندا ٿي رهيا، سلطان هزارين مان نه رڳو.
ڪي حسن اڳيان حيران ٿيا، ڪن پلپل پاڻ پتوڙيو ٿي،
ڪي رمزن ۾ ٿي رند ويا، مستان هزارين مان نه رڳو.
پنهنجي نازڪ نرمل اکڙين ۾، پيرن جي پڻي پئي پاتائون،
پوءِ شوق جي شمع روشن ٿي، حيران هزارين مان نه رڳو.
سهڻل جي چاه جا دود دکيا، دروازا دل جا سڀئي کليا،
پيون قرب ڪروڙين ٿي قيد ويا، خاقان هزارين مان نه رڳو.
الفت جو جڏهن اقرار ٿيو، ڪاڏي هوش يو ڪاڏي عقل ويو،
تنهنجي در تي دلبر راز سندا دربان هزارين مان نه رڳو.
(حيران هزارين عبدالجبار عبد)