خليفو محمد دين درسُ
تنهنجي زلف جي بند ڪمند وڌا، زندان هزارين مان نه رڳو
تنهنجي در تي ڪيئي اچن ڇڏيو شان مراتب شاهه نمن،
ڇا قيصر ڪسريٰ شاهه هجن، خاقان هزارين مان نه رڳو.
ٿي عجز اچيو هارون ڪيا، خادم شاهه جهان مامون ٿيا،
تنهنجي در تي عالمگير جها، دربان هزارين مان نه رڳو.
تنهنجي مدح پڙهن ٿا جن و بشر ٿيا آهن ثناگر شمس و قمر،
صلوات پڙهن ٿا حجر و شجر، حيوان هزارين مان نه رڳو.
تنهنجي فلڪ ثنا افلاڪ چئي تعريف خداوند پاڪ ڪئي،
شاهد ٿيا لولاڪ ڪهي طاهان هزارين مان نه رڳو.
تون احمد آهين “ميم” سوا، تنهنجو علم سڳورو ڪل لوي،
ان هيٺ امير فقير گدا، سلطان هزارين مان نه رڳو.
توکي عبد بشر يئن عام وان، نڪي خالق رب انعام چوان،
ڪل مومن تنهنجا غلام چوان، انسان هزارين مان نه رڳو.
توکان “درس” گهريو آهي دان اچي ڏي ڏان لنگهي کي سيد سخي
تنهنجي در تان ويا ايمان وٺي، دانان هزارين مان نه رڳو.
(ڪافيون جلد ٽيون ڊاڪٽر نبي بخش بلوچ)