فتح الله ببيخود بلوچ
تنهنجي سونهن سندرتا تي آ لکي تحرير گهڻن ئي مان نه رڳو
ذهنن جي فريم ۾ تنهنجي رکي، تصوير گهڻن ئي مان نه رڳو.
هن برهه بڇي بدنامي آ، هر ڪو ٿو چوي تو ۾ خاص آ،
هن نينهن جي ناتي ۾ آ سٺي، تعزير گهڻن ئي مان نه رڳو.
ٿو نينهن رلائي نٽهڻ ۾، پل ناهي ڪٽيو ڪنهن ڪڻ ڪڻ ۾،
محسوس نه ڪٿي آ پل به ٿڌي ڪا هير گهڻن ئي مان نه رڳو.
هت سارا خواب جلايا ويا، خوابن جا پکي ڦٿڪايا ويا،
هت پنهنجن خوابن جي نه ڏٺي، تعبير گهڻن ئي مان نه رڳو.
هي “بيخود” عشق نگر آهي، هت ڪير آ جو رسوا ناهي،
هت الزامن جا روز سٺا، سو تير گهڻن ئي مان نه رڳو.