سيد محي الدين “اعجاز” شاه راشدي
تنهن جي مٿي جي مٽي ميخاني تي، مٿي پياڪ هزارين مان نه رڳو،
تنهنجي جود و ڪرم جي آيا سڻي نت هاڪ هزارين مان نه رڳو.
تنهنجا جام ڪمام دمام ساقي، پسي خوب خرام گرام ساقي،
ٿيا خان خدام مدام ساقي، پئه خاڪ هزارين مان نه رڳو.
تنهنجي جودي جرس تنهنجي توهي ترس رخ واري عڪس رنگ وحي رس،
هر وار نواز يا خام خاروخس، خاشاڪ هزارين مان نه رڳو.
مد ماڪ تنهنجي مئخان سندي پڪ تڪ به تنهنجي پرين پان سندي
ٿا گهرن ڏيو دل جان سندي، املاڪ هزارين مان نه رڳو.
ههڙا جن کي جُرع امداد ٿيا، سي عقبيٰ دنيا کان آزاد ٿيا،
تنهنجي شوق شغل ۾ شاد ٿيا، نمناڪ هزارين مان نه رڳو.
تنهنجي مست مٽي جو “اعجاز” ڏٺم، هر پيئندڙ کي ناز ونياز ڏٺم،
تن ۾ عشق جو سوزو گدام ڏٺم، چت چاڪ هزارين مان نه رڳو.
(سخن اعجاز ڪلام سسائين اعجاز شاه راشدي)