وفا منظور چوهان
تنهنجي سونهن ڏسڻ لئه محبوب مٺا، مستان هزارين مان نه رڳو،
تنهنجي نظرن ڪيئي گهائي وڌا، انسان هزارين مان نه رڳو.
تنهنجي حلموسخا کي سڄڻ ڏسي ديوانا ٿيا توتان سڀئي،
در تنهنجي اچي ڪيئي قيدي بڻيا، خاقان هزارين مان نه رڳو.
تنهنجو عشق لڳو جن کي سائين، وسري ته ويو تن کان سڀ ڪجهه،
ڇا جن بشر حوران پريون حيران هزارين مان نه رڳو.
پنڌ پياري ڏي ٿا روز اچن ڪيئي قرب ۾ ٿا قيد ٿين،
ڪي محبت ۾ مخمور ٿين، مهمان هزارين مان نه رڳو.
تعريف ڪري ڪين سگهندو “وفا” ، دفتر جي ٿين ڀل کوڙ ڪٺا،
تنهنجي شان ۾ روز ٿا شعر چون، ثنا خوان هزارين مان نه رڳو.
(حيران هزارين عبدالجبار عبد)