نيئر منهنجي نينهن، اجاري اڇو ڪيو
صابر ڪيريو
دنيا ۾ ھزارين ماڻھن شاعريَ جون اڻ ڳڻيون وصفون بيان ڪيون آھن پر شاعريَ جي ڪا چٽي وصف اڄ تائين ڪو به بيان نه ڪري سگھيو آھي ۽ شايد اھا ڪڏهن پوري ريت بيان ٿي به نه سگھندي, جماليات فلسفي جي علم جي پوري شاخ آھي ۽ ان وٽ حسن بينيَ جي پرک جو مڪمل علمي ۽ منطقي نظام آھي پر جڏهن حسن ۽ حسناڪين جي ڪا حد نه آھي ته پوِ ان جي پرک جي آخري حد کي ڪير ٿو رسي سگھي.
معصوميت جي ڀلا وصف ڪير ڇا بيان ڪري سگھندو, سرھاڻ اندر جي اونهائين ۾ ڪيترو لھي ويندي آھي ان جو انت ڪير ٿو لھي سگھي؟ محبت ڇا آھي؟ ان جي واچوڙن ۾ ماڻهن جو من ڪئين ٿو ويڙھجي وڃي؟ ان سوال جا پيرا صدين کان ماڻھن کنيا آھن پر ڳجھارت ته پنهنجي جاء تي اڄ به موجود آھي.
محسوسات جي پاتال ۾ ڪير ٿو لھي سگھي اھو ئي انت بحر آھي جنهن جي صوفين کي به خبر نٿي پوي سو شاعري به ائين آھي.
انسان پنهنجي تفڪر تخيل ۽ محسوسات جو حسين اظھار جن تخليقي شعبن ۾ ڪيو آھي انھن ۾ شاعري به ھڪ آھي مون کي سنڌ جي شاعرن جي شاعري ۾ حسن او جمال ۽ دردن کي لفظن ۾ سموئڻ جو فن ۽ اظھار جو طريقو بيان ڪري سگھن ٿا,
انھن مان آصف ڪالرو به ھڪ آھي
سنڌ جي جن گمنام ۽ حقيقي طور وڏن شاعرن جي قطار ۾ ھڪ شخص جيڪو اسان کي پنهنجي ڪردار علميت ۽ ذھانت سبب قدآور نظر اچي ٿو اھو آصف آھي.
آصف جي ڪتاب بابت لکڻ مون لاِ اوترو ئي اوکو آھي جيترو ڪنهن آڙاھ مان پچي نڪرڻ,
سو بھرحال وڇوڙي جو رولاپ اسان جي ڪلاسيڪي شاعريَ جو اھم جز آھي آصف به ان جي احساسن ۽ ڪيفيتن جو نھايتي ڀرپور انداز ۾ ذڪر ڪيو آھي. آصف جي لکيل ڪتاب جو ھر شعر رڳو قلم سان نه پر روح سان لکيل آھي، آصف جي شاعري ۽ سندس شخصيت جي ڇا ڳالھ ڪجي عام رواجي زندگيَ ۾ ھڪ سادو انسان ۽ وري پنهنجي اندر ۾ انيڪ درد سمائي ھلندڙ شخص آھي اھڙن لاءِ لطيف فرمايو آھي:
"جڳ سين جھڙو جڳ هيئين سين ھت چري"
مونکي اڄ جي دور ۾ ڪو به اھڙو شاعر اديب نٿو سجھي جنهن جو ڪردار ڏاھو به ھجي شاعر به ھجي عاشق به ھجي اندر ۾ آزاد ۽ بي نياز به ھجي جيڪو منزل جو محتاج نه ھجي جيڪو حاصل ڪري نه پر وڃائي خوش ٿئي.
مطلب ته آصف انھن سڀني شين جو مھور آھي ڌڻي َ در دعا آھي شال سدائين آباد ھجي.