وڇُون آھيان
ھڪ ڏينھن فون ڪندين چيائين: “رولاڪ مان ھڪ مھيني جي سڪرات مان نڪري خدا کان ڪجهه پلن جي زندگي وٺي آئي آھيان، ھن جي ان جملي منھنجي سيني ۾ ڪنھن تيز ڌار خنجر جيان ڦارون ڦارون ڪري ڇڏيو، مونکي محسوس ٿيو سڄو درد منھنجي ڳلي ۾ اٽڪي پيو ڪنڌ آسمان ڏانھن ڪري سوچندي چيم:
“سانئڻ آئون ڪنھن به عورت سان محبت نٿو ڪري سگھان، ان وقت آسمان تي ھڪڙو چنڊ ھو ۽ان جي پاسي ۾ بيٺل ھڪڙو چمڪندڙ تارو نظر آيو، مان پاڻ کي شدت سان دغاباز محسوس ڪيو. مان پاڻ کي ڪنھن معصوم عورت جو گنگھار محسوس ڪيو. سانئڻ مان جھڙي چري ڇڙواڳ رولاڪ حوالي مرد سان ست سال بي پناھ محبت ڪئي، منھنجي ھر حڪم تي لبيڪ چيائين:
“ آئون ان عورت کي بس محبت به نٿو ڏئي سگھان، مان آسمان ڏانھن ھٿ ڪري خدا کان پڇيو ته ٻڌا ڇا قصور آھي؟ جنھن عورت مونکي عبادت جي حد تائين چاھيو ، جنھن کي مان عبادت وانگر چاھيو آھي، ان کي منھنجي گناھن جي سزا ڇو ھن جي سڏڪن جي سدا بلند ٿيڻ لڳي ، مان ان وقت محسوس ڪيو، آئون رولاڪ ڏکن جو عادي سک ملندا ته مري ويندس، منھنجي محبت ڊسمبر جي سرد شامن جي ھوائن ۾ ٻرندڙ ڏيئي وانگر آھي. جيڪو ھوائن جي جھوڪن تي وسامي ويندو، آئون اھو وڇون آھيان، جيڪو پنھنجي ئي زھر سان مري ويندس.
ھن جو روئندڙ آواز ۽ ڪپندڙ چپ ھلائندي چيائين:
“رولاڪ تون پريشان نه ٿي، مان ئي ڄاتو ڄڻ رڻ ۾ اڪيلو بيٺو آھيان، مونکي ڊسمبر جون ھوائون آھستي آھستي ڏنگينديون ٿيون وتن”.
سانئڻ کي درد جي شدت ايتري ھئي جو ھن جو آواز درد تڪليف سور ۾ دٻجي ويو. سڏڪن کي ساھ ۾ قابو ڪندي چيائين:
“رولاڪ آئون تنھنجي قدمن ۾ مرڻ ٿي چاھيان، مرڻ وقت مونکي تنھنجي ھنج نصيب نه ٿيندي”.
ھن ٻوسٽجندڙ آواز ڀڃي ڀري فضائن ۾ پکڙجي ويو ، دل چاھيو ته زمين ڦاٽي، آئون جئيري دفن ٿي وڃان پر ائين نه ٿيو، آئون اڄ به ھن کي پنھنجي دل جي مندر ۾ لڪي لڪي پوڄندو آھيان. مان محسوس ڪيو ته ھن مونکي ڪڏھن به ڪو ڏک ناھي ڏنو بس پنھنجي موت واري صدمي کان علاوه.
...