ھنج
ڪڏھن ڪڏھن محسوس
ٿيندو اٿم ته منھنجي لاءِ
ھن دنيا ۾ ڪا اھڙي ھنج ناھي
جنھن ۾ پنھنجو منھن لڪائي
ڪجھ پل روئي وٺان
ڪڏھن ڪڏھن پنھنجو وجود
به مونکي پاڻ تي بار
لڳندو آھي
دل چوي ٿي
اڄ شراب پي پنھنجي من
جي لڳل باھ کي وسائي ڇڏيان
يا وري ڪنھن تنھائي ۾ ويھي
پنھنجي محرومين تي لڙڪ لاڙي
دل جو غبار ھلڪو ڪري ڇڏيان
مان ڄاڻان ٿو
منھنجو ھڪ نه ھڪ ڏينهن
صبر ٽٽي پوندو
ان ڏينھن آئون ايترو روئندس جو
ڪو به ٻيو رولاڪ روئي نه سگھندو
مونکان پوءِ جيڪو به ايندو
سو پنھجن اذيتن، دردن، ڏکن تي
روئي نه سگھندو
ڇو جو آئون سڀني رولاڪن جا
درد ، پيڙا، ازيتون، محروميون،
پاڻ سان گڏکڻي ويندس....!