محبت جي مشاق
اڄ وري ڪنھن شام جي اداس پاڇن پويان لڪل ڪاريون ڪجليون اکيون جن ۾ محبت جي مشاق ٻري رھي ھئي پنھنجي گلابي چھري تان پردو ھٽائيندين چيائين:
“منھنجي من جي سمنڊ ۾ ڄڻ ڪو طوفان برپا ٿي ويو ٿورو اڳتي وڌي پوئتي ڏٺم ته ڪاف جي پري ڪائنات جو سمورو حسن رکندڙ ڪنواري چوڪري جنھن جي اکين ۾ ڪئي خواب سفر ڪري رھيا ھئا”
پنھنجو رئو اڳرين ۾ ڦيريندين چيائين: “رولاڪ ھڪ ڳالهه پڇان؟”
چيم: “پچو....؟”
چيائين : “لکڻ ڇو ڇڏي ڏنو اٿئي؟”
ھن جي ان سوال منھنجي ھيانوَ ۾ ھٿ وڌو ۽ ترپي اٿيس ٿورو چھري تي ڪوڙي مرڪ سجائي چيم:
“مرندڙ احساس سان جيءُ جھوريندڙ تنھائي بھتر لڳي، جڏھن منھنجي لفظن جو ڪو مول نه رھيو، جڏھن محبت مطلب ۾ تبديل ٿي وئي. جڏھن منھنجي خوابن جي پري اڏري ڪنھن ڏور ديس وسايو يا وري ڪا نئي موسم نه آئي، جنھن جي آڌر ڀاءُ ۾ ڪي لفظ لکان. تڏھن کان مان لکڻ بند ڪيو ڇو جو آئون رولاڪ ھر وک وک تي دردن جو چھرو پڙھان ٿو.”
...