جوڪر
سڄي زندگي مان جوڪر ڇا بڻجي رھيس، تنھنجي پويا ھي زندگي سرڪس ٿي وئي. چيائين:
“اڄ مان وڃان ٿي، توکي ڪڏھن به نظر نه ايندس”.
دل جي سمنڊ ۾ طوفان ڀرپا ٿي ويون لڙڪن جون لھرون پنبڻن سان ٽڪرائجي ٻاھر نڪري ويون، منھنجي لاءِ ته ڄڻ آسمان مٿي تي ڪري پيو ھجي ٿورو اڳتي وڌي چيائين:
“جيڪڏھن تنھنجي ياد به آئي ته به توھان ڏانھن موٽي نه ايندم، بس تنھنجون لکيل تحريرون شاعري پڙھندس ۽ ھا تنھنجي تصوير پئي آهي، تنھنجو آواز جنھن ۾ تون حسن ڏات سونھن ۽ ساڀيا جا جيڪي به لفظ چيا سي مان وٽ وائس ميسج ۾ رڪارڊ آھن، مان ٻڌندس پر موٽي نه ايندس. تون ناٽڪي آھين ، تون ڪنھن سرڪس جو جوڪر آھين...”
دل دردن جون دانھون ڪرڻ لڳي سڄو درد ڪنھن ڪنواري ڇوڪري جي چھري تان لٽڪندڙ زلفن جيا وھڻ لڳو آخر ۾ چيم :
“سانئڻ ! مان ناٽڪي ناھيان، مان جوڪر ناھيان، مان ھڪ گودڙو فقير آھيان، جيڪو لفظن جي سھلين کي ساڻ ڪري دردن جو محفلون مچائندو آھيان”.
مان گل وانگر ڪومائجي ويس
چيم: “سانئڻ تون ڪنھن گل کي ڪڏھن به ڪومائجندو ڏٺو آھي ؟
چيائين: ”نه......؟
چيم: “ته ڏس جيڪو گل زندگي جي ٽاري کان ٽٽي ڪومائجي ويو آھي”
چيائين: “نه نه تون ڪاغذ جو گل آھين، ڪڏھن به ڪونه ڪومائجندين مونکي پرچائڻ ڇڏي ڏي سڀ ٺيڪ ٿي ويندو، تون ناٽڪي آھين ....”
چيم: “ھا سانئڻ مان ناٽڪي آھيان ، ھا مان جوڪر آھيان، مان جڏھن پنھنجي چھري تي ماسڪ چاڙھي تنھنجي سامھون ايندس، تڏھن منھنجي چھري تي شڪست جا تاثير نه ھوندا . سانئڻ مان اھو ڪارٽون آھيان ، مان اھو جوڪر آھيان جيڪو ٻن حصن ۾ ورھايل آھي، ھا مان ھاڻ توکي ھر موڙ تي جوڪر ٿي ملندس جيڪو ٻين جي چھري تي مرڪون وکيري ٿو پر پاڻ رات جي پھر ۾ دردن جو تاج پائي ڪارين راتن ۾ ڪنھن اسمان تي بيٺل اڌ چنڊ وانگر دردن جي ڪڪرن ۾ لڪي وڃا ٿو.”
...