شب برات
ياد اٿئي ھن ڀلاري رات تون مونکي چيو ھو ته :
“مان ڪائنات جي پالڻھار کان ھميشه جي لاءِ اوھان کي گھري وٺان انھي رات جي چانڊوڪي ڏي”
ڏسندين چيو ھيم ته :
“زندگي روشني ازل کان آزاد آھي ھن کي ڪير به قيد نٿو ڪري سگھي .”
چيائين: “رولاڪ ھڪ ڏينھن تو چيو ھو ته مان چوڏھين جي چمڪندڙ چنڊ وانگر خوبصورت آھيان ته پوءِ مونکي ڇو تون به پنھنجي محبت ۾ قيد ڪري ڇڏيو خبر اٿئي مان شايد خدا جي به گنھگار آھيان، تڏھن مونکي ننڍي عمر م بيمارين جا بوجھ وجھي ڪمزور ڪري ڇڏيو آھي.”
چيم: “نه چري شايد تنھنجي ۽ منھنجي محبت جي آزمائش ھجي اکيون آليون ٿي ويس.”
پنھنجي آڱرين ۾ روئو ويڙھندين چيائين:
“رولاڪ اڄ سڳوري رات تون خدا کان ڇا گھرندين؟”
ھن جي انھي سوال تي منھنجي دل جي سمنڊ ۾ ڇولين جو طوفان اٿيو احساس جون ٻيڙيون ڪناري تي پڄڻ کان اڳ ۾ ٻڏي ويون.
چيم: “خبر اٿئي مان خدا کان بس توکي ئي گھريو آھي، توکان پوءِ مان مرڻ جي تمنا ڪئي آھي، تون منھنجي آھين، اول کان ابد تائين.”
چيائين: “رولاڪ مرڻ وقت مونکي تنھنجي ھنج نصيب نه ٿيندي ھن جي انھي سوال منھنجي هيانوَ ۾ ھٿ ۾ وڌو، اداس ٿي ويس، ٿورو منھن ڦيرائي چيم:
“زندگي مان تنھنجو آھيان توکان سواءِ بي معنى آھيان.”
اداس ٿي چوڻ لڳي: “رولاڪ مان تنھنجي قدمن ۾ خاموشي سان دم ڏئي ڇڏيان توکان جدا ٿي مرڻ مونکي گوارا نه لڳندو، مان تنھنجي ٿيڻ چاھيان ٿي، تنھنجي نالي وانگر مان مرڻ کان اڳ ۾ تنھنجي نالي جي مينڌي پنھنجي ھٿن تي ھڻڻ گھران ٿي پر مونکي خبر آھي، منھنجي ھي تمنا ڪڏھن به پوري نه ٿيندي.”
روئندي چيائين : “سائين مان توکان جدا ٿي مري ويندس، منھنجي موت جو ٽائم مقرر ٿي چڪو آھي، زندگي ۾ اھڙو وقت به ايندو آھي . جڏھن ڪو احساس بي معنى ھئڻ باوجود با معنى لڳندو آھي.”
چيم : “شايد تڏھن جدائي به بي معنى ٿي پو” .
ڪجهه دير خاموش ٿي وياسين ، بس ھڪ ٻئي ڏانھن ڏسندا رھياسين.
...