لڙڪن جو سيلاب
ڪڏھن ڪڏھن
سوچيندو آھيان ته اللهّ نھايت
رحيم وارو ۽ مون تي
ڏاڍو مھربان آھي
آئون روئڻ چاھيندو آھيان
پر روئي ناھيان سگھندو
جڏھن برداشت جو بند
ڀڄي پوندو آھي
تڏھن اکين مان لڙڪن جو سيلاب
ڦاٽ ھڻي نڪرندو آھي
ازل کان ھڪ ئي ڍُڪ سان
پيتل لڙڪ مونکي لکڻ تي
مجبور ڪري ويھندا آھن
منھنجي ويساھ جي
وستي ويران ۽
دنيا موھن جي دڙي
جيان اجڙيل آھي
تنھنجي بيوسي واريون
ڪُوڪُون ٻڌي
آئون اڪثر ڦٿڪي اٿندو آھيان
تڏھن منھنجي وجود ۾ صبر جو
ٻرندڙ بند ڦاٽي پوي ٿو
تڏھن آئون ٽڪرا ٽڪرا ٿي پوندو آھيان...!
...