دنيا سرڪس
اڄ سوچان ٿو ته پنھنجي
رولاڪ وجود تي لکجي
پر آئون سنڌ ڌرتي جي
کنڊرن مان رلندو اچي پنھنجي
محبت جي ڪاڪ محل تي پھتس ته
مونکي پاڻ ته ئي تعجب ٿيو
مان سوچيو ته آخر آئون ھتي
وٺڻ ڇا ايندو آھيان
ماڻھون مان کي روئڻو سڏيندا آھن
پر مونکي اھُا ڳالھ هضم به ناھي ٿيندي
آئون پنھنجي چريائن تي
کلندو رھندو آھيان
ڇو جو آئون ھن دنيا کي
سرڪس سمجھندو آھيان
۽ اسين سڀ ھن دنيا جا جوڪر آھيون
ڪي ننڍا جوڪر ڪي وڏا جوڪر
ڪي بندرا جوڪر ته ڪي وري
ٿلها گنڊي جي شڪل جھڙاجوڪر
اسين پنھنجي زندگي جي
روز وارقسط
۾ کلندا به آھيون ته
روئندا به آھيون
اسان روز پنھنجي ارمانن جي
خودڪشي به ڪندا آھيون
۽ وري روز محبت ڪرڻ جي
روايت به پوري ڪندا آھيون
روز رات جو مري ويندا آھيون
۽ وري صبح جو جئيرا ٿي
پوندا آھيون
پر دوکو دلفريب ٿي ويو آھي
منھنجي لفظن مان
دز نڪري رھي آھي
آئون ڪنھن موالي جي ھٿ ۾
سگريٽ جيان سڙي رھيو آھيان
آئون رکي رکي سوچان ٿو ته
گذريل وقت کي
خواب سمجھي وساري ڇڏيان
پر نه آئون گذريل وقت کي
نه وساريندس
پر وقت مونکي
رولاڪين ۾ ضرور وساري ڇڏيندو...!
...