لوڻياٺو پاڻي
مان پنھنجي لفظن ۾ ڀٽائي جون سٽون چئي رھيو ھيس ته ڪائنات جو حسن رکندڙ ڇوڪري اچي بيٺي، مان ھن جي ڪڪورين ڪارين ڪجلين اکين ۾ ڏسڻ لڳس، ھن ديوي جو ته سڄو حُسن ھن جي اکين مان جھلڪي رھيو ھو.
چيم: “مون سان محبت ڪندي آهين؟”
چيائين: “نه مان توسان محبت نٿي ڪيان .”
ھن جي اکين ۾ محسوس ڪيو ته ھن جي سُونھن اندر ۾ لوساٽجي ويئي، مان محسوس ڪيو ته ھو اندر تائين ڪئين ٽٽي ٽڪرا ٿي وئي آھي ، منھنجي خيالي دنيا جي شھزادي پنھنجي خوبصورت چپن کي ھلائندي چيو ته:
“مان توسان محبت نٿي ڪيان.”
منھنجي من جي سمنڊ ۾ طوفان اٿيو، محبت جي ٻيڙي ڪناري تي اچڻ کان اڳ ۾ خوني طوفانن جي ور ڇڙھي وئي ۽ منھنجي من ۾ محبت جون مڇيون ھن جي نفرت جي زھر ۾ تڙپي مرڻ لڳيو ن، منھنجي اکين مان لوڻاٺو پاڻي اچي ، منھنجي چپن جي بند سان ٽڪرائجي ويو. دل اداس ٿي وئي ھن جي اکين ۾ ڏٺو ته نگاھون نگاھن ۾ رھجي ويون، عذاب جو احساس گلي مان نڪرندڙ لفظن جو زھر چپن تي ايندين ايندين رھجي ويو ، ھن جو ڪنڌ جھڪيل رھيو مان به ٽٽل آئيني وانگر ٽڪرا ٿي ويس ، ھن جو عڪس به مونکي ذرا ذرا لڳو .
چيم: “سانئڻ توھان لفظن ۾ ته محبت بيان نه ڪئي پر اکين سان گھڻو ڪجهه چئي ڇڏيو آھي ، تون تي وفا لاءِ پابندي ناھي، مان ڪاري راتين جو رولاڪ توتي وفا فرض ڪئين ٿو ڪري سگھان ؟ تون ته مجبورين جا ھزارين ثبوت ڏئي ، مونکي اڪيلو سر ڇڏڻ لاءِ پابند ٿي وئي آھين پر مان توکي پٺي ڏئي منڪر نٿو ٿي سگھان ، سانئڻ مان ڪارين راتين جو رولاڪ تنھنجي ڀاڪرن جي سرگوشين، چپن جي چوساٽ ۽ بي جان بستر تي ورتل، محبت جا نغمعا، منھنجو سرڪش روح زمين کان آسمان تائين ۽ آسمان کان عالم ارواح تائين منزل منزل پڪاريندو رھندو آھيان. تڏھن مايوسيون اميدون کي ڏنڀ ڏينديون آھن ، تڏھن دل تنھنجي جدائي جي ماتم ۾ ڇائنجي ويندي آھي.”