ڪاري رات چنڊ ۽ مان
گفتگو سڄي رات ڪندا ھئاسين
کٽي رات پوندي ھئي .
پر نه کٽنديون ھيون ته .
منھنجو ڳالھيون ۽ ھن جا ٽھڪ
اڄ ڪاري راتين ۾
مان تنھا آھيان
دردن جي ڪھاڻي
ڪوڙ جي لفظن سان
ناھي لکبي ھا مڃان ٿو
زمين محبت کان وڏي ناھي
نه آسمان عشق کان وڏو آھي
پر محبت ڪرڻ وارن
اسان جھڙن فقيرن جو عقيدو
پڪو آھي محبت تي اڄ
به ايمان ساڳيو آهي
مان پنھنجي ماضي کان
وٺي حال تائين جون
غلطيون سڀ ورجائڻ نٿو چاھيان
مونکي ڪڏھن پنھنجي لفظن سان
ڳراٺڙيون پائي روئڻ جو موقعو به نه مليو
ڪڏھن سوچيندو آھيان
ته منھنجي لفظن جي خوشبو
مري وئي
منھنجا خواب ٽٽي ويا
مونسان گڏ چمڪندڙ
ستارا به لڪي ويا
منھنجا احساس لاوارث ٿي
ڪنھن خانه بدوش جي
ٻارن وانگر رلي رھيا آھن
مان دردن جي
سيلاب مان نڪري
ڪجھ گھڙيون لکڻ شروع ڪندو آھيان
ڪاري راتين جا پھر
منھنجي اڳڻ تي
ڪجھ سڏڪن جي
سھلين کي سڏو ڏئي
محبت جي محفل مچائي
پاڻ سان گڏ ويٺل
تنھائي کي
درد جا نوحه ارپي
پنھنجي خوابن جا تابوت کڻي
وري دفنائڻ واري
روايت شروع ڪندو آھيان
مون کي اعتراف
آھي ته مان پنھنجي
غم پسند طبعيت
جو عڪس کڻي
اوھان دوستن جي حيات وجود تي
وجھي ڇڏيندو آھيان. ..!!!