ڪچـيءَ مـٽي جـو ڏيـئـو
مـان ڪڏھن ڪڏھن پنھنجن ڳوڙھن کي سمجھي ناھــيـان ســگــھـنـدو جڏھن به آئيني اڳيان اچي بيھندو آھيان ته مونکي پنھنجي اکين جا لڙڪ منجھيل ۽ پاتال ۾ پيل لڳندا آھن، تڏھن کيس دل جي ڪيفيت سمجھي ناھيان سگھندو ڪڏھن ته وري ڪنھن وقت جيان ھو سمجھيل ۽ سُڪل پپر جي پن جيان اکين جي سمنڊ ۾ ترندو نظر ايندو اٿم. تڏھن دماغ جي مقبرن ۾ ھڪ ئي ڪيفيت سمجھي سگھندوآھيان ته آئون ڪيترو اندر تائين ٽُٽُي ڇڄي پيو آھيان، ڪڏھن ڪڏھن تنھنجو ڳالھيون منھنجي سيني ۾ ڪنھن ڀالي جيان روح مان پار ٿي وينديون آھن.
سانئڻ! مان توکي رولاڪ بڻجي، چرين وانگر ھن ڪاري راتين ۾ ڳوليوآھي پر تون ڪنھن ٽٽل تاري جيان الائي ڪھڙين ئي اونداھين ۾ گم ٿي وئي آھين، مونکي اڄ به ياد آھي جڏھن تون مونکي چيو ھو:
“رولاڪ مان ٻيهر جنم وٺندس، تون لاءِ آئون وري ڪنھن اپسرا جو روپ ڌاري تنھنجي ويران اڱڻ تي خوشين جي بھار بڻجندس”
مونکي ياد آھي جڏھن مان توکي چيو ھو ته: “ آئون ڪنھن به عورت سان ايتري محبت نه ڪري سگھندس، تنھنجي اکين ۾ انيڪ لڙڪ تري آيا . جڏھن تون مونکي چيو ھو:
“رولاڪ آئون وري موٽي ايندس ڪنھن اسپرا جو روپ ڌاري آئون وري موٽي ايندس.ان اذيت ناڪ گھڙي ۾ مونکي پڪ ٿي وئي ھئي ته مان رولاڪ ڏکن جو عادي آھيان مونکي سک ملندا ته مري ويندس. سانئڻ! آئون ڪچي مٽي جو ڏئيو آھيان جيڪو آهستي آهستي ڀڄي ڀري وســامـي رھــيـو آھيــان”.
...