پتڪڙو انسان
اديب ماڻھن ۽ وڏن ماڻھن
جون ڳالھيون
به وڏيون ٿينديون آھن
آئون رولاڪ پتڪڙو انسان
منھنجي ھر ڳالھ
ننڍي ھوندي آھي
آئون ھر ھڪ ڳالھ تي
ڳنڍ ٻڌي ويھي رھندو آھيان
ھر ڳالھ کي دل جي ته خاني ۾
وڃي ڦٽي ڪندو آھيان
ان ۾ منھنجو ئي ڏوھ آھي
ڇو جو مان وٽ دماغ ڪونھي
منھنجي ننڍڙي دماغ جي
ڪٻاڙخاني ۾ ڪيترائي
احساس دفن آھن
جيئن رات جو آسمان
تي تارا آھن ائين ئي
منھنجي اکين ۾ لڙڪ آھن
مان پنھنجي ھڪ ھڪ لڙڪ
کي ڳيت ڏئي پيتو آھي
مان اذيت کي اندر ئي اندر ۾
نپايو آھي
مونکي ڪڏھن ائين
لڳندو آھي ته منھنجو
ڏک ھر ھڪ انسان جو ڏک آھي
سنڌ جو ڏک آھي
پکين جو ڏک آھي
ڪنھن ڪنواري ڪُٺل
نياڻي جو ڏک آھي
منھنجو ڏک ڌرتي جو ڏک آھي
ڪڏھن ڪڏھن انسان
ڪيترو نه ڏکارو ٿي ويندو آھي
ھو مون وانگر اذيتن جو
ڪشڪول کڻي
رات جي رولاڪين واري
اونداھين ۾
گم ٿي ويندو آھي
مونکي پنھنجي لاءِ
ھي ڌرتي به ننڍڙي لڳندي آھي
ھا ھي ڌرتي ڪيتري ڏکي آھي
ڌرتي سڀني جا لڙڪ ميڙيندي آھي
پر آئون پنھجا لڙڪ سنڌ جي مقدس
مٽي ۾ ملائي سمھي رھندو آھيان...!!!
...