آئيني جو تصور
پاڻ کي آئيني جي سامھون بيھاري ھن خوبصورت ڇوڪري جي تصور ۾ اچي سوچيم ته ڪوه ڪاف جي پري جو روپ ڌاري منھنجي سامھون مسڪرائڻ لڳي، منھنجي ڪمري جو آئينو ھن جي چمڪندڙ چھري جي عڪس ۾ ٽمٽار ٿي ويو مان به پنھنجي ماٺ جا تالا ٽوڙي پنھنجي تصور ۾ اچڻ واري حور کي چئي ڏنم:
“ڪيترا خوش نصيب آھن ، تنھنجي گھر جا آئينا جنھن ۾ تون پنھنجو عڪس ڏسي مسڪرائيندي آھين، تنھنجو چھرو چوڏھين جي چنڊ وانگر چمڪندڙ آھي ، تنھنجون ڪاريون ڪجل ريءَ اکيون ڳل ڳاڙھا لال گُلابي، ڀرون ڪارا ڪارا ڪاريھر واسينگ وار، اکيون سرمي سينگاريل، چپن تي گلابي سرخي اکين ۾ البيلائي نيڻ خماريل جنھن ۾ محبت جو سمنڊ ڇوليو ھڻندي پنبڙين جي ڪپ سان ٽڪرائجي رخسار تي وکريو وڃي ٿو”
منھنجي چپن تي ھٿ رکندين چيائين:
“ بس بس ! ناٽڪي تون حوالي آھين ، رڳو حوال ھڻندو آھين ، مان ناھيان ڪا به حور بس تون مسڪا جام ھڻندو آھين.”
چيم: “نه سانئڻ مان ڄاڻان ٿو ته تون منھنجي ھر تحرير جو مقدس لفظ آھين. منھنجي آوارا لفظن تي...”
ٽھڪ ڏيندين چيائين: “ ناٽڪي ... تون وڏو ناٽڪي آھين” ائين چوندين آئيني اڳيان اوجھل ٿي وئي .
...