محرومين جا ڳوڙها
چيائين: “رولاڪ تون مونکي وساري ڇڏ.”
منھنجي دل تي ڄڻ ڪا قيامت ڪري پئي ھجي، دل رت جا لڙڪ واھڻ لڳو بيوسي واري آواز ۾ چيم: “ڪيئن ٿو وساري سگھان؟ جنھن عورت کي مان پنھنجي عبادت جي حد تائين چاھيو آھي، ان کي وسارڻ ته مشڪل نه پر ناممڪن آھي.”
چيائين: “رولاڪ مان تنھنجي ناھيان ۽ ڪڏھن به تنھنجي نه ٿي سگھندس”
چيم: ”ڇو....؟”
“ڇو جو جنھن مونکي چاھيو آھي، اهو به منھنجو نه ٿي سگھيو ۽ جنھن کي مون چاھيو اهو به منھنجو نه ٿي سگھيو.”
“آخر ڇو...؟” ھڪڙي تون ته ھئين، جنھن کي خبر به ناھي ته مان ڪيتري محبت ڪريان ٿو توسان تون اندازو به نٿي لڳائي سگھين.”
چيائين: “ھا تنھنجي محبت جي عيوض ۾ جيڪڏھن آئون توسان ان عيوض وڌيڪ محبت ڪريان ته پوءِ توکي يقين ايندو، ڇا مان خوش آھيان، ڪڏھن منھنجي دل جي حالت سمجھي آھي ،بس منھنجي مجبوري آھي، عورت جي محبت کي ان جي مجبورن سان نه طور مان مڃان ٿي ته منھنجي محبت تنھنجي محبت جي ڀيٽ ۾ ڪجھ ڪونھي.”
چيم: “تون مونسان گڏ رھڻ جا خواب نه ڏٺا ھئا...”
چيائين: “ نه رڳو مان ھڪ گھر ۾ رھڻ جا خواب نه بلڪل تنھنجي حقيقي زال ھجڻ جا به خواب ڏٺا آھن پر اڄ مجبورين جي ان ڄار م ڦاٿل آھيان، جنھن مان نڪرڻ لاءِ مونکي پنھنجي محبت خواب ارمان خوشين سڀني جي قرباني ڏيڻي پوندي.”
چئي پٺي ڏئي وڃڻ لڳي
چيم: “سانئڻ ! زندگي جي ڪنھن به موڙ تي ياد جي مان اچان بدنصيب بي نصيب کي نه ايڏو سارجان!”
ھن جي اکين جا بند ٽٽي پيا ۽ محرومين جا سڀ ڳوڙا ھاري ويٺي.
...