خبر نه ھئي تون به مٽي ٿي ويندينءَ !؟
ڪاري رات گُھگهه اونداهي، گھڙي ڪانٽن سان ٽِڪ ٽِڪ، ديوار تي عڪس ڇٽيندڙ ڪاراس، در درين جو ديوارن سان سر پٽڪڻ، ڪمري جي تنھائي مون سان گڏ منھنجون نه گذريندڙ راتيون اوچتو ھن جي ڇير جو ھلڪو ڇمڪو ٿيو، ڄڻ ڪمري ۾ ٿورو سوجھرو ٿيو اٿي ڏٺم ته سامھون سانئڻ بيٺي ھئي، دل اداس ٿي وئي پاڻ کان سوال ڪيم: “ڇا اھا واقعي سانئڻ آھي يا ڪا حور سانئڻ جو روپ ڌاري آئي آھي؟” ھن جي سامھون پنھنجي سوچ ۾ بيٺو ھئس ڇير جو وري ھلڪو ڇمڪو ٿيو ، ڇير جو مٺڙو آواز اڀريو، ھُن پنھنجا چپ چوريندي چيو: “رولاڪ...!”
مان ڪو به جواب نه ڏنو بس ھن کي ڏسندو رھجي ويس
ھن وري سوال ڪيو: “ايتري اچرج وچان ڇو ٿو ڏسين؟”
چيم: “سانئڻ ڏسان ٿو ته تون سپنو آھين يا ساڀيان؟” ھن ٿورو مسڪرايو
چيم : “سانئڻ تون اھڙي ساڀيان آھين، جيڪا سپني کان به وڌيڪ سُندر آھي.”
ھن جي چپن تي مرڪ ليئو پاتو مسڪرائيندي چيائين:
“رولاڪ ڇا مان ايتري خوبصورت آھيان، جيتري تون پنھنجي لفظن ۾ مونکي سُندر لکندو آھين؟”
چيم: “ھا تون جنت جي ستر حورن مان ھڪ حور آھين، جنھن ۾ خدا ٻنھي جھانن جو حُسن ارپي ڇڏيو آھي.”
چيائين: “رولاڪ مان ته ڪڏھن آرسي به ناھي ڏٺي ته مان ايتري خوبصورت آھيان.”
چيائين: “مان تنھنجي مقدس لفظن جي قابل ناھيان.”
چيم: “سانئڻ انڪري جو تو ڪڏھن به منھنجي اکين دل سان پاڻ کي ناھي ڏٺو.”
مرڪندين چيائين: “رولاڪ چئبو ته سُونھن مان ۾ ڪانھي تنھنجي لفظن تنھنجي اکين ۾ آھي.”
چيم : “سانئڻ آئينا سڀ ڪوڙ ڳالھندا آھن، آرسي صرف ڪنھن مان جھڙي چري
عاشق جي دل ھُوندي آھي. سانئڻ تون منھنجي تحريرن ۾ ئي پنھنجو حُسن ڏس ڇو جو منھنجن لفظن ۾ ئي منھنجي دل دڙڪي ٿي.”
چيائين: “ها تون ئي مونکي ايتري سُندرتا ڏني آھي.”
چيم: “نه سانئڻ تنھنجي سونھن ئي منھنجي ڏات آھي، جنھن منھنجي اونداھي اندر ۾ سوجھرو ڪيو آھي، ھن جي اکين ۾ لڙڪ ڀرجي آيا چيائين: رولاڪ تون اڃان منھنجي جدائي تي ماتم پيو ڪرين؟”
دل اداس ٿي وئي، “نه نه مان ماتم نٿو ڪيان...”
ھُو منھنجي اکين اڳيان اوجھل ٿي وئي، مان به گوڏا کوڙي پنھنجي گوڏن کي زمين ۾ کوپي ھٿ اسمان طرف کڻي رڙ ڪندي چيم:
“يا خدا! مونکي خبر نه ھُئ ته ھن کان سڄي سونھن سڄو جوڀن خدا تون کسي وٺندين ھُو به مٽي ۾ ملي مٽي ٿي ويندي ڪو به ھن کي ياد نه ڪندو مان ڪڏھن به نه سوچو ھُو منھنجي مٿي وري آسمان ڪري پوندو منھنجي محبت جو عبادتگاھون ويران ٿي ويندو سڀ ڪجهه ختم ٿي ويندو ڪجهه به نه رھندوڍ سوائي ھن جي ڪجھ گھاريل ڪجھ بھارن کان علاوه ھُو وري مونکي ڇڏي پنھنجي حقيقي خدا سان وڃي ملندي...”
...