ڀتين سان ڳالھيون
چيائين: “اڄ ھتي ويٺو آھين، مان توکي ڪٿي نه پي ڳوليو.”
مان ڪجهه دير خاموش رھيس، پنھنجي ٽٽل ششي جھڙي دنيا ۾ ھن ورائي پچيو:
“اڄ تون خاموش ڇو آھين؟“
چيم: “نه ته مان بس ڀتن سان پيو ڳالھيان.”
کلندين چيائين: “ڀتن سان وري ڪئين؟”
چيم: “مونکي سمجھي نه سگھندين، مان پنھنجي خيالي دنيا جو مالڪ آھيان، جنھن ۾ مان اڪثر ماڻھن کان وڌيڪ ڀتين کي ترجي ڏيندو آھيان، ڪاري رات تنھائي کي ترجي ڏيندو آھيان.”
کلندين چيائين: “رولاڪ تون ڇا ٿو سمجھين، ھي ڀتيون تنھنجو ڳالھيون ٻڌنديون ھونديون.؟”
چيم: “ها ۽ ڪنھن وانگر به ناراض نه ٿينديو آھن”
چيائين: “اف اللهّ ڪئين وري؟”
چيم: “امان سَڌائي چوندي ھئي ته ابا ڀتن کي به ڪن ھوندا آھن، مان به ڀتن کي تڏھن ترجي وڌيڪ ڏيندو آھيان.”
ھو چري ڇوڪرين پنھنجي کل روڪي نه سگھي ، کلندي رھي کلندي چيائين: “رولاڪ تون دنيا سان گڏھلڻ سکي وٺ انھن وانگر دنيا ۾ جيءُ ڏيکار دنيا جي ٻين ماڻھن جھڙو ٿي ڏيکار ...”
مان ھن جي اکين جي گھرائي ۾ وڃي چئي ڏنو:
“ڇو مان ٻين ماڻھن جھڙو نٿو لڳان؟ ڇا منھنجو ٻه ٻانھون ٻه ھٿ ڪونھي ڇا؟ منھنجون ٻه اکيون، ٻه نڪ ڪونھن، ھن جي چھري تي وري ٽھڪن ليئو پاتو، پنھنجي ڏنل ٽھڪن ۾ منھنجو وجود گم ڪري ڇڏيو، مان بس ھن جي ٽھڪن ۾ گم ٿي ويس. کلندي چيائين: “سائين اوھان جا ٻه نڪ آھن ڇا ؟”
چيم : “ھا منھنجا ٻه نڪ آھن، ھڪڙو نالي ۾ اچي ٿو ، ٻيو چھري ۾ ...”
وري به پنھنجي چھري تي مرڪن جا مور سجائي کلڻ لڳي مان ھن جي کلڻي ۾ گم ٿي ويس.
چيم: “ھڪ ڳالهه چوان...؟”
چيائين: “چئو....”
مان دل تي ڀٿر رکي چئي ڏنم: “تنھنجي کلڻ سان خزائن ۾ بھاراچيو وڃي گلن جي مھڪ تنھنجي ٽھڪن بغير اڌوري ٿيو پوي، تون مشڪ امبر جھڙي ڇوڪري جا ٽھڪ سنڌ جي ھوائن ۾ گونجي اٿيا ۽ ھو پنھنجي اکين ۾ ڪنوارو سپنو کڻي ڪاري ڏامر جي روڊ تي ھلڻ لڳي.”
...