مان سوچيان ٿو!
________________
منهنجا نظم ايترا گهرا ته ناهن
جو تون سمجهي نٿي سگهين!
رات ميسينجر تي ڳالهه ٻولھه ڪندي
مون پنهنجي
پرڏيهي گرل فرينڊ کان پُڇيو؟
هوءَ خفا ٿيندي چوڻ لڳي
تنهنجي ڪنهن به نظم ۾
منهنجو اندر جي پيڙا سمايل ئي ناهي
جو مان اُنهن منجهان
ڪو هڪ به نظم
پنهنجي ’آءِ فون‘ جي اسڪرين تي رکي
بار بار پڙهان ۽
روئي روئي سُمھي پوان!
’ورجينا ايئر لائين‘ ۾ سفر دوران
خوابن جهڙي ڇوڪريءَ سان
ساڍا چار ڪلاڪ گذاريندي
سندس ڪهاڻي ٻُڌي
ساڻس اهڙي ته دوستي ٿي وئي جو
هاڻي ته اسان جون اکيون سدائين
ايئرپورٽ مٿان اُڏرندي
هڪٻئي کي ڏسڻ لاءِ
آتيون هونديون آهن!
هوءَ پاڻ سميت پنهنجن ڪلاس فيلوز جي
دکدائڪ وارتائن جي
يادگار ڊائريءَ جهڙي اُداس ڇوڪري آهي،
هن جي ماءُ اڪثر وقت
بواءِ فرينڊ سان گڏ گذاريندي
هن کي ڇاتيءَ سان لائي
کير پيارڻ بجاءِ
ٻارن جي سنڀال مرڪز ۾ ڇڏي
سندس نرم روح کي زخمي ڪندي رهندي هئي!
ساھ جي تڪليف سان جهيڙيندڙ
سندس هڪ سنگتياڻي کيس ٻُڌائيندي هئي ته
تڪليف جي شڪايت ڪرڻ تي
هن جي ماءُ هن کي ٻُڌڻ بجاءِ
پنهنجي دوست سان فون تي
پيار ڪندي گذاريندي هئي!
هوءَ مڙس کي طلاق ڏئي
ٻي شادي به ڪري ويٺي، پر هاڻي کيس
ٻيومڙس مارڻ تي تُري آيو آهي!
تيستائين هن جي ڌيءُ به
نئون پيار ڪندي
کيس سُڃاڻڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو!
مان سوچيندي سوچيندي
سج اُڀاري ڇڏيو، پر مونکان
نظم جي اهڙي هڪ سٽ به لکجي نه سگهي
جيڪا هن جي ڏک ۽ڪاوڙ کي
جَهڪو ڪري سگهي!
مان کيس
مطمئن ڪرڻ جي ڪوشش ڪندي
ٻُڌايان ٿو ته
مان ماءُ جي حقن جا هوڪا ڏيندڙ
هڪ اهڙو ڪوي آهيان جنهن لاءِ
ماءُ جي خلاف لکڻ ممڪن ئي ناهي!
پر هُن جي ڪاوڙ ناهي لٿي
مون به
’ورجينا ايئر لائين‘ جي اڏام 505 ۾
مليل پهرين پرڏيهي چُميءَ کي
الوداع چئي
’چيٽ باڪس‘ کي آف ڪري ڇڏيو آهي!
مان سوچيان پيو
هي ڪو رويو ئي هوندو
جيڪو ماءُ کي ٻار کان
۽ ٻار کي ماءُ کان پري پيوڪري!
دوستن جو جُڙڻ توڙي ٽٽڻ پڻ
اُن رويئي جو رد عمل ئي هوندو !.