نئون عشق
منهنجا دوست چون ٿا
توکي نئون عشق لڳو آ
هو
منھنجي شاعريءَ ۾
اُن ڇوڪريءَ کي ڳولي رهيا آهن
جيڪا
مونکي سمھڻ نٿي ڏئي!
هو چون ٿا
اها ڪير آ جيڪا منهنجي
راتين ۾ رنگ ڀري
لفظن کي آنچل جيان اُڏاري
اَسر ويل تائين رقص ڪري
پاڻ سمھي ٿي پوي
۽ هو جاڳن ٿا!
مان کين ڪيئن سمجهايان ته
شاعري رڳو
داخلي درد جي وارتا ناهي هوندي!
هوا ڪنهن جي
ملڪيت ٿي سگهي ٿي ڇا؟
باغ ڪير به پوکي
ميوات جڳ کائيندو آهي
گل بازار ۾ به وڪامندا آهن
خوشبو ڪير ٿو وٺي؟
دل کسي وٺڻ ۽
دل تي ضابطو آڻڻ
منهنجي وس جي ڳالھه به ناهي،
عشق ڏيهي يا پرڏيهي
ناهي هوندو!
پوءِ به هو منهنجا سماجي لاڳاپا
رابطن جا ذريعا
۽ ڪتابن جا ٽائٽل کڻي
دير دير تائين سوچن ٿا ته
ته منهنجي محبوبا ڪٿان جي آ؟
مان کين ڪيئن ٻُڌايان ته
منهنجي شاعريءَ ۾
هڪ ڇوڪري ناهي!
مان روز
نئين سنگتياڻي ڪندو آهيان،
اهڙي سَنگتياڻي
جنهن جي جسم تي
روز نئين بوتل هاربي آهي!
هوءَ وڏن وڏن گهرن جون
ڳجهيون تصويرون ڪڍي
مونکي واٽس اپ ڪندي آهي!
هونئن به
مان ايترو چريو ناهيان جو
روز نئون عشق ڪري
پاڻ کي وڃائي ويهان!
رات به هڪ ڇوڪري
منهنجي ڪمري ۾ دير دير تائين
مون سان گڏ سُتي پئي هئي،
هُن کي ڏک هو ته
هُن جو مڙس
هن جي وارن جو رنگ ۽
بدن جي خوشبو چورائي
پاڻ
ٻي ڇوڪريءَ سان سمهڻ ويو آهي!
مان
سندس بدن جا سمورا تِر ڳڻي
اک جي ڪئميرا سان
هر ادا ۽ انگڙائيءَ کي قيد ڪري
هُن جي ڀورا ڀورا ٿيل
احساسن، المين، ڀوڳنائن ۽
پيڙا جي ڪهاڻي
لکي بس ڪئي آهي!
دوست تڏهن به پُڇن ٿا ته
اها ڇوڪري ڪير آ
جنهن سان
مان نئون عشق ٿو ڪيان!